Het is een bestaande fabel, maar ik vond het leuk om het zelf eens op te schrijven. Over vertrouwen en de aard van het beestje.
De Kikker stond langs de kant van de rivier, klaar om in het water te springen en naar de overkant te zwemmen. ‘Wacht even’, zei de Schorpioen, die plotseling verscheen vanuit de begroeiing langs de waterkant. ‘Ik wil graag naar de overkant, maar ik kan niet zwemmen. Mag ik op jouw rug meeliften, Kikker?’
De Kikker zei: ‘Ik dacht het niet! Ik ken jou, als ik je op mijn rug neem steek je mij met je giftige angel en leg ik het loodje. Nee, dank je feestelijk, zoek maar een andere idioot!’ En hij begon zich alvast af te zetten van de oever.
‘Maar dat zou ik nooit doen!’ riep de Schorpioen. ‘Dat zou ongelooflijk stom zijn. Als ik jou zou steken terwijl jij mij op je rug over de rivier brengt, dan zouden we allebei verdrinken! Nee, wees gerust, ik zal je heus niet steken. Je zou mijn held zijn!’
De Kikker dacht hierover na. Nooit waren Kikkers en Schorpioenen vrienden geweest, en nooit hadden ze een coalitie gevormd. De Schorpioen had een duidelijk voordeel als de Kikker zou meewerken. Maar wat was het voordeel voor hem?
‘Okee’, zei de Kikker. ‘As jij mij niet steekt, en je mij voortaan verdedigt tegen de Ooievaar, de Wezel en de Vos, dan breng ik je naar de overkant.’ ‘Geen probleem, je hoeft maar te kwaken en ik ben er voor je’, antwoordde de Schorpioen.
Zo werd de deal beklonken. De Schorpioen klom op de rug van de Kikker, die meteen naar de overkant begon te zwemmen. Een beetje ongemakkelijk voelde hij zich wel, de klauwtjes van de Schorpioen klemden stevig om zijn schouders. ‘Gaat het nog?’ vroeg de Kikker. ‘Ja hoor, prima’, zei de Schorpioen.
Halverwege de rivier voelde de Kikker plotseling een scherpe steek in zijn zij. De Schorpioen had hem tóch gestoken. ‘Wat doe je nu!’ riep de Kikker, in plotselinge doodsangst. Hij voelde de Schorpioen zich nog steviger aan zijn schouders vastklemmen. In het oor van de Kikker fluisterde de Schorpioen: ‘Het spijt me… Ik kan het niet helpen. Het zit in mijn aard…’
Geweldig verhaal ,maar ook zo waar .
Een verhaal waar ik mij erg in thuis voel. Ik ben wie ik ben .
Dat vond ik ook! Maar toch kun je andere keuzes maken, ondanks jezelf. In het verhaal zijn die keuzes voor zowel de Kikker als de Schorpioen allesbepalend 😉
Nooit was ik hier gekomen, had er geen verwijzing naar “de fabel van de kikker en de schorpioen” gestaan in de column van Sheila Sitalsing van de volkskrant. Met jouw fabel toon je de aard van het beestje (Zalm, de schorpioen 😉 ) bijna beter dan het echte leven dit doet!
Dankjewel! Het is al een oud verhaal. Het zit zo mooi vol met laagjes. Ik wilde het graag op mijn manier opnieuw vertellen 😉
Jij zegt dus dit: Zalm, de Schorpioen, sleurt door zijn aard Kikker Dijsselbloem mee in zijn ondergang. Dat klinkt logisch, want breder zou je kunnen zeggen dat de bankwereld als geheel de Schorpioen is. Zalm met zijn mentaliteit is daar zelf dus ook een symbool voor.
Het klopt alleen niet helemaal wat je zegt, want ze vergelijkt juist Dijsselbloem met de Schorpioen, als ik de kop in De Volkskrant zo bekijk. Het is maar net wiens perspectief je kiest.
De moraal van het verhaal: geloof gerust in fabeltjes 😉
Heel erg mooi verhaal, Irene! Bedankt! Ik heb wel een vraagje: wat is volgens u de moraal van de fabel? Dat er niets mis met een gezond wantrouwen?
Dank u! Ik vond het ook altijd een mooie fabel. Mijn opa zei altijd: ‘Vertrouw niemand tot het tegendeel bewezen is’. Grappig, ik heb er nooit eerder bij stilgestaan dat dat eigenlijk hetzelfde is. Je kunt het cynisme noemen, maar ook zeker gezond wantrouwen. Mensen vergeten vaak te gemakkelijk dat anderen niet per se net zo zijn als zijzelf. Ook dat zit in de aard van het beestje.
Er is op zich niets mis met naïviteit, het is juist heel mooi omdat het dé aanwijzing is dat die persoon zelf blijkbaar betrouwbaar en eerlijk is. Het is fijn en geruststellend om te ontdekken dat zulke mensen bestaan en de mensheid misschien toch niet helemaal verdoemd is. Maar wijsheid en naïviteit gaan niet samen. En om bij leven en welzijn oud te worden is een bepaalde mate van soms bittere wijsheid onvermijdelijk.
WoW
Het is moeilijk bescheiden te blijven maar in de wereld waarin we leven kun je beter geen kinderen verwekken omdat het egoistisch is en je een positief beeld moet hebben van de toekomst wat ik me niet voor kan stellen maar de kikker en de schorpioen zijn als de stenen gooiende Palestijn tegenover de zwaar bewapende Jood die samen gelijk een bezetene over de westelijke Jordaanoever janken alsof ze al jaren matties zijn. Kan toch niet!
Jannie, ik kan me in niks van je woorden vinden
Ik kijk positiever naar de wereld
En in fabels… zou in principe… Alles moeten kunnen
…Positieve wending incluis
Het moraal van de verhaal is volgens mij:
Heb je al een slecht gevoel, of wantrouwen intuitief , laat dit dan niet los voor mooie woorden en simpele praatjes.