Het was een lamlendige vrijdagse vooravond van de zomer. Het was warm en mijn vriend lag al te slapen. Ik lag in bed, enigszins opstandig tegen de nachtrust, nog wat Twitterberichten door te scrollen op mijn mobieltje, niet willende toegeven aan mijn steeds opdringeriger slaperigheid. Mijn desondanks dichtzakkende oog viel op een tweet van DUO. Ik las het wat aandachtiger. Ik las het nog eens. En nog eens. Ik was plotseling klaarwakker.
We leefden in een merkwaardige periode. Ik had net een teleurstellende sollicitatieprocedure achter de rug, die weken had geduurd zonder het gewenste resultaat. De fijne baan bij het mooie bedrijf ging aan mijn neus voorbij doordat een interne kandidaat mijn uitweg uit het niet uitsluitend financieel nogal benauwende bijstandsbestaan doorkruiste. Mijn vriend was na twee mediationpogingen met zijn ex over het hoofdverblijf van zijn kinderen in een rechtszaak beland. De stemming was dus opperbest en we liepen over van optimisme over de toekomst.
Nou, nee.
Daar was het. De tweet die alles veranderde.
Plotseling was alles mogelijk. De deur van de kooi stond zomaar ineens open. Ik zat er, kopje scheef, ongelovig naar te staren.
Ben je jonger dan 55 jaar en heb je studieplannen? Vraag dan het Levenlanglerenkrediet aan om je collegegeld of lesgeld mee te betalen. pic.twitter.com/ya6DPHIujk
— DUO (@Duostudent) 8 juni 2017
Als een malle ging ik op het internet zoek naar beschikbare deeltijdstudies. Eigenlijk had ik politicologie willen studeren, maar dat werd me op mijn zestiende uit het hoofd gepraat: het zou saai zijn, en ik was zo creatief en kon zo goed tekenen, de kunstacademie lag meer voor de hand. Maar nu kon ik dat eindelijk rechtzetten. Alleen bestaat er geen deeltijdstudie politicologie meer. Het is rechten geworden, op de Open Universiteit. En ik vind het nog leuk ook, al is het wel weer even wennen aan de studiemodus. Ja, ik ben inmiddels begonnen. Een nieuw leven, nieuwe kansen, eindelijk weer perspectief!
Uren later kon ik eindelijk slapen. In lange tijd had ik me niet zo gelukkig en energiek gevoeld.
Het enige dat nog roet in het eten kon gooien was de gemeentelijke sociale dienst. Ik kon niet wachten tot het weekend voorbij was om uit te zoeken of er misschien nog belemmeringen waren, maar ik was vastbesloten om me deze kans niet te laten ontglippen. Gelukkig bleek er geen enkele reden te zijn om mij ook maar een strobreed in de weg te leggen, mits ik gewoon beschikbaar zou blijven voor de arbeidsmarkt. En bij een deeltijdstudie is dat het geval. Ook was het een grote geruststelling dat de studielening niet telt als inkomsten, dus ik loop ook geen risico op een onoverkomelijke korting.
Jarenlang werd me voorgehouden dat ik eigenlijk een andere opleiding moest gaan volgen, maar geld was er niet voor mensen zoals ik. Zelf een studie bekostigen zat er niet in, met lage salarissen, flexcontracten en draaideursteuntrekken. Laat staan dat werkgevers een HBO of WO voor je zouden willen betalen vanuit zo’n positie.
Nu heb ik het weer zelf voor het zeggen in mijn leven.
Eindelijk kan ik weer richting geven aan mijn gedrevenheid en rechtvaardigheidsgevoel. Die baan komt ook wel, en ach, het is niet zo’n probleem meer als het weer tijdelijk, flex, niet passend en slecht betaald is. Het is niet langer mijn voorland.