Het is ergens in de zomer van 2013. Ik ben onderweg naar mijn wekelijkse vrijwilligerswerk. Zoals gewoonlijk moet ik bij de Boulevard een paar minuten wachten tot het stoplicht voor voetgangers eindelijk op groen springt. Net als de mensen die aan de overkant van de straat staan te wachten.
Een meneer en mevrouw met een klein kind in een buggy. Ze maken de indruk dat ze niet helemaal op hun plaats zijn, hoewel er niets vreemds aan ze te zien is. Vrouwen-met-hoofddoek zie je wel vaker in mijn buurt, er staat een moskee aan de overkant.
Het stoplicht springt op groen. Het gezin blijft staan, het blijkt dat ze op mij staan te wachten. ‘Could you pease tell us where to find this address?’ Ik leg het uit, het is vlakbij en ik moet een klein stukje dezelfde kant op. Met ze oplopend vraag ik geïnteresseerd waar ze vandaan komen. ‘Syria’, zegt de vrouw.
‘Are there European journalists in Syria?’
Even weet ik niet hoe ik moet reageren. ‘Thank goodness you’re here then’, zeg ik maar. En ik vertel ze dat er westerse journalisten in Syrië zijn. Dat Syrië constant in het nieuws is. Dat we in Nederland erg meeleven. Dat een Nederlandse journalist dagelijks de aantallen slachtoffers twittert. Daar kijken ze van op: ‘Are there European journalists in Syria?’ Geroerd kijken ze me aan. ‘Are you a Christian?’ vraagt de vrouw. Ik leg uit dat ik dat niet ben, maar dat wat er in hun land gebeurt me diep raakt.
Ze moeten rechtsaf, ik moet rechtdoor. We nemen afscheid, en ik wens ze heel veel sterkte. ‘Pray for us’, zegt de vrouw. Ik krijg er koude rillingen van.
Als ik ’s avonds thuis ben zoek ik het adres op waar ze naar vroegen. Het is een advocatenkantoor, gespecialiseerd in asielprocedures.
Dit jaar loop ik voor de tweede keer mee in de Nacht van de Vluchteling. De sponsoropbrengsten van deze nachtwandeling gaan naar noodhulp in Syrië. Het is een jaarlijks terugkerende inzamelactie van de Stichting Vluchteling. Ik ben dan wel niet christelijk, maar mijn gebeden dat de opbrengst naar Syrische vluchtelingen zou gaan zijn wel verhoord. Eindelijk kan ik iets doen.
Mijn team ‘Grenzeloos Wandelen’ is politiek agnostisch. Het gaat ons om de mensen. Ze zijn niet anders dan jij of ik. Met dezelfde wensen en dromen. Gewend aan dezelfde welvaart als wij. Ze hebben helemaal niets meer. Onder uiterst primitieve omstandigheden proberen ze nu te overleven in vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië, Irak en Turkije.
Ik denk weer aan het gezin op de Boulevard, al is het maanden geleden. Ze hebben nog geluk gehad dat ze Nederland hebben weten te bereiken.

Wil je ook meelopen in mijn team? Dat kan. Stuur mij dan even een e-mailtje.
Mooi geschreven.
Dankjewel!
Mooi blog Irene, het verwoordt ook mijn gevoel heel goed. Jou sponsoren zit er niet in want ik loop zelf ook weer mee 😉 Ik zie weer je 29 Mei in Rotterdam bij de Nacht voor de Vluchteling!
Dankjewel, Arno-Jan! Goed te lezen dat je ook weer meeloopt, en fijn om jou straks weer te zien in Rotterdam!