In de tijdmachine met een oude vriendin: bandje kijken. In Tolkamer. Wie had dat ooit kunnen denken, 25 jaar geleden, toen we nog moesten omdat onze vriendjes gingen spelen. Of daar weer vriendjes van.
En toch staan we daar, in een typisch dorpsgebeuren. Vriend- en/of echtgenootloos. Bakstenen muren, donkerbruine toog. Foto’s van dorpelingen aan de muur. Artefacten waarvan ik geen details wil weten ter decoratie her en der doordacht geplaatst. Aan het plafond een meterslange geschaafde balk, met aan de zijkanten de schors er nog aan. Daarin gebrand de woorden die zelfs de barman in Tolkamer nooit helemaal serieus kan nemen, wil hij ooit aan iets wat op nachtrust lijkt toekomen: gezelligheid kent geen tijd.
Het bandje is leuk, en het heeft fans in Tolkamer. Grote kerels met lang haar, spijkerjasjes, zwart leer, tatoeages, Heinekendrinkend uit te kleine bierglaasjes en vermoedelijk motorrijdend. Ik voel me teruggesleurd naar de jaren ’80 van de vorige eeuw.
De grootste kerel wil aandacht van ons stadsmeisjes. Tijdens iedere aanrijpoging bij mijn vriendin gaat ze onsubtiel een stapje opzij. Het duurt even tot haar geste is geland. Dan probeert hij het bij mij. Ik leun voorover op de statafel met mijn armen op tafel, handen naast elkaar. Hij legt zijn klamme, weke hand over mijn polsen. Ik probeer hem weg te kijken met een, naar ik hoop, hooghartige blik. Dat lukt.
Omdat de leden van JamofGypsyS aardige mannen zijn en met zichtbare pret best wel heel fijn en zelfs ook rockklassiekers van nu spelen, blijven we tot de laatste set. Bij de Vierdaagsefeesten in Nijmegen blijf ik vast ook wel naar ze kijken.
Breek een been
Geweldig Irene, brings back memories hahaha en die grote wilde man heet Basje hahaha ruwe bolster ……. En eenzaam hahaha, Tot Nijmegen
Haha Marco, dankjewel! En ook voor de pret! 🙂