Het was een lamlendige vrijdagse vooravond van de zomer. Het was warm en mijn vriend lag al te slapen. Ik lag in bed, enigszins opstandig tegen de nachtrust, nog wat Twitterberichten door te scrollen op mijn mobieltje, niet willende toegeven aan mijn steeds opdringeriger slaperigheid.
In de tijdmachine met een oude vriendin: bandje kijken. In Tolkamer. Wie had dat ooit kunnen denken, 25 jaar geleden, toen we nog moesten omdat onze vriendjes gingen spelen. Of daar weer vriendjes van. En toch staan we daar, in een typisch dorpsgebeuren. Vriend- en/of echtgenootloos. Bakstenen muren, donkerbruine toog. Foto’s van dorpelingen …
Een vriend postte het gedicht ‘Hoop’ van Václav Havel op Facebook. Het verwoordt heel goed hoe ik in het leven sta. Daarom deel ik het hier ook. Ik weet alleen niet of ik het ‘Hoop’ zou willen noemen, omdat het verward kan worden met ‘verlangen’. En daar gaat dit duidelijk niet over. …
